When we came to USA in 1990 and reached TX in 1991, after a
10 day warm welcome by my brother Vijay and sister in law Gretchen and their
two beautiful cats, a golden Tabby and a White darlings, for Christmas during
1990, it was so beautiful, going to the park hill, some old classic homes that
stood test of time over 200 years and kept alive to show the world how it was
back then, we were back on earth at College Station and the reality dawned
after a few days or weeks with Anirudh having culture shock to use the western water closet and it was not understood why for two weeks to come he had to withhold
bowel movement.. he was hardly 4 years old.
On Jan 2, 1991, he said first thing in the morning, "ee chali deshaniki naanna endukanna vachcharo emo" (Wonder why has my father come to this very, cold country..)
Fortunately, with lot
of medical bills aside the insurance and worry, he was slowly back to normalcy
as he began schooling in Head start at South Knoll school, and got
fantastically adjusted. He was up, energetic, enjoyed the buckets of new Lego
toys Vijay mama and Srinivas uncle gave and used to construct rockets, break
them and remake them, everyday. He would first make airplanes with legos, and
hundreds of them draw them on papers with crayons of all colors, 48 or 64 of
them Vijay mamayya got for him. Vijay anna, bought not only
those, he also bought Microwave, dinner set, silverware, making sure we got the basic home set up, from service merchandise. As for some basic groceries, we bought on our way
from Houston to College Station stopping to shopping at Houston, that was only
possible when we could get a ride from Shravan mama. (my cousin)
I had difficulty in adjusting to stay 24/7 home while Balu
was at school, however come Summer, I was enrolled in one basic course in
Sociology, just so I could maintain my student medical/health insurance.
Fact to remember was, how the airplanes turned to rockets as
our stay progressed and watching News over TV brought about knowledge of Space
ships, which Sriram also used to draw as a kid. both boys would spend hours in
constructing planes, rockets and break them again, and remake painstakingly and
not caring even if they worked almost until the end of the day, as the Lego
pieces got tinier and their fine motor skills improved. And in 2003, they had
their first Nintendo, that was returned and PlayStation was bought from Xmas
bonus from 2002. was it 1997? not sure. Yes, we were in Houston by that time,
dad graduated with his PhD in one hand, holding two year old Sriram in the
other who pulled his cap away! They said, “you guys at that time were the
youngest ever Aggies in the campus!” While back in Sugarland both of you going
to Colony Meadows and First Colony MS back then... I tried to do
substituting...
There is a reason I
was recollecting this: as I was reading about a study on progress, the author
watches his young grandson(?) Nathaniel, play Legos, as he was constructing rockets and space
ships, making and remaking even better ones as he went on reshuffling the Lego
pieces in a better way. He finds it interesting and intriguing and wants to find,
what was the motivating factor, for the boy to repeat doing that. One of the
boys, Caleb, in a different study was struggling hard to touch the ceiling with his balloon, and keeps falling down as he moves from a chair or table or bed
as his launch area, so that he could send his balloon to touch the ceiling
above. If he did not succeed, he would try over and over.
Remembered the poem, Try, Try Again, that we read as grade
school students in 6th grade or so..
No matter how old you may be, your dreams are the motivating
factors, so dream big!
What was the factor, that motivated that boy, even when it
was not possible to reach his imagination, and did not let him settle to meager
ones, as he tried over and over to rebuilt a better rocket?
Is that what creates and makes progress possible… I wonder,
as I sip my morning coffee..
Series: 2 How do I write?
Writing for some is a catharsis, they say.
Some say it is a panacea, and they are penchant to write,
lest they be lost in the burden of the thoughts raking waves of disturbances,
that may affect their mind, and suppress toxins which otherwise might injure
their health as they conjure them souls that are gone away, and may return to
as well as dwell on them to feast.
So a seed of thought might turn itself into a tree of creeps
of sorts and build a nest so humongous that even the Mongols may have never
imagined as Kublai khan inheritor of Zenghiz khan’s dynasty and empire and at
one point suppressed the Wuhans by fighting them, despite the fact that his
brother, who he was assisting on force, has died..
Did the Wuhans souls who died reincarnated as the viruses?
Is it why they cannot be controlled in one form or the other.. Ahem.. more cryptic sciences if one may…
So, you have a thought, a seed and you drill it, a dozen
times and create a cryptic thought or whatever you may, apply it to the present
situation, add more cryptology science and crates of sciences and design a book, a
novel, a study or think what you may..
And then, as your cryptic thoughts are functioning, your
anticryptic positive side of brain takes charge and drives you away from
getting yourself into nuts and may be throw light on what may or may not work
and leads you to further progress until you may pause ..
Do not let it stop you! Now tell yourself to wake up and
proceed further!
What are you working on now?
Let me hear too! How is it going for you? XXOO
Uma Jiji
How do I write?
When I question myself, how do I write, the first thing that
comes to my mind is why do I write?
Why do I write of songs so lost
Why do I sing those songs oh so lost…
If it is a poem, I write what my heart feels, mind perceives
or words convey, my feelings of lost, that first and foremost may convey that
there once may have been a sense of belongingness.
Once Srirama is said to have told his brother Lakshmana, Hey
brother, Lakshmana, no matter how loving or close a relationship be, one day or
the other, or one time or the other, it will be broken, it will be lost.
If the Lord has said something in those lines to the brother
Lakshmana, what product are we to know anything else?
Despite a loving relationship all along in one’s lifetime,
all through, when the life is lost, there is no more togetherness. Every soul
leads an independent journey to seek Him or their mission.
Coming to the point of writing, it is thought that runs ones
life, or leads one to write.
These thoughts can be generated through processes that may
be generated due to activity or feeling, or necessity or care or any other
umpteen reasons.
The seed is the thought.
Once a thought is generated, an idea takes form.
You would churn on the idea so much that it will evolve
further.
If you keep churning the idea and not take any further
action, but keep boiling the thoughts over and over again, what would happen?
Think about it until next and let me know what would or
might happen, as a response.
May be you could let us know other things that might
interest you… what may or may not work in your case..
Or perhaps, what you may want to pursue, or advise or go
after..
Until later!
uma Jiji 03/20/21
On The Movie Geetha Govindam
Log line:
A young man falls in love with an ideal lady, aspires to marry, however there are all kinds of hurdles of emotional conflicts and social drama, and finds himself a climb uphill.
Heroine's introductory scene:
The heroine RashmIka is at the temple (premise) offering
flowers/doing pooja and praying.
Intro scene: Exposition:
When Nitya ji's vehicle gets flat tire, she gets off of the vehicle. The driver stops in the middle of the road and says the vehicle is stalled and cannot budge. Nitya asks him to first get down, and shouts at the driver for the flat tire.
Q:Why is she losing her calmness?
Q: How come they do not have AAA?
Q: Not sure why the Stepni gas was not checked prior to the
night time long distance journey..
Well anyways, story begins, and it is only introduction of a
character who is more like a listener or prober. Could be that she may be a researcher or journalist or
editor...
Protagonist opening scene:
Vijay Devarakonda sits on a parapete wall of a culvert and
sits as though he was with IQ of Forest Gump, when he appreciates the
chocolates he was munching on, saying " My mom always said life was like a
box of chocolates. You never know what you're gonna get".. except
Vijay Devarakonda is not playing anything close to Tom Hanks..
When Nitya ji asks this guy on the street if he knows of a
repair shop or something, the dumbest thing you like to hear is he shouts at
her if there is beer for him she can offer. Two dialogues more than necessary
to explain how important CH3-CH2-OH is for this guy.
It doesn't matter if she carries Tharra or so as long as it
is a spirit, he says, when the narrator(Nitya ji) offers a bottle of wine, from
the trunk of the car.. Once again unnecessary dialogues saying her papa hides
it in the trunk. Why would he not think she may have consumed the drink if it
was half empty? Didn't make sense.
If she was drinking, she would have. She is over 21 so, who
asks? Of course viewers do. Sometimes in Indian films you try to see people
with Westernized (?!er really?!) thoughts, and sometimes holding on to
traditional values. It is okay either way, because who is the target audience? A few urbanized intellectuals or the modern traditionists...
No matter what the reason was, regardless, the male protagonist crossing his limits is expected to be accepted as dashing performance. It was a felony to have done that.but cinema viewers are supposed to be liking and enjoying all this "creativity" as entertainment.
Intro scene of Antagonist:The stranger from temple who the
protagonist likes, and day dreams and behaves very rudely with, when she wakes
up, calls her brother who is with two other people, who almost looks like a
hooligan, that is, when the antagonist is
introduced, when his sister calls him from a travel bus similar to a Grey
hound. This incident happens to be a time when story is going from first what
happened, to then what happened to what turn it took, so to say.. such as plot point1 continuation.
Interval is when the antogonist's fiancee calls him and
tells him to find out the guy who eve teased and kissed the female protagonist, exploiting her decency, that's when the antagonist decides to arrive to Hyderabad, to catch the
culprit, to figure out, with the help of some officials from law enforcement.
Story climax is, when the female protagonist is waiting for the
male protagonist to be responsible and accept his errors and express his love towards her, and most
likely, seek forgiveness from her brother, the male protagonist, instead behaves as
though a part of his brain is non functional. She gives him good when he tries
to keep seeking her forgiveness, and never seek her love. What more can one conclude?
It was looking like a poor imitation of Chennai Express
though.
Summary
In conclusion male protagonist learns his lesson as The
firangi returned wannabe husband guides subtly. It is a jumbo gumbo of values
of East and West mixed up and trying to please the mainframe viewers as well as
influence them to think more responsibly.. Not a bad idea, I would give **** (4
Stars) generously. Nothing more .
"Geetha Govindam is a 2018 Indian Telugu
language romantic comedy film written and directed by Parasuram,
produced by Bunny Vasu under the banner of GA2 Pictures. The film
stars Vijay Devarakonda and Rashmika Mandanna,
while Subbaraju, Rahul Ramakrishna, and Nagendra Babu play
supporting roles."
Ref: 1. YouTube movie
in Tamiz and 2. Wikipedia.
( ghar ko jaake
Google karlo yaa nahi to, iske bare mei
Wikipedia dekhlo. Talaiva!👍💐)
Definitely needed element of humor, despite such wannabe
electric people, slowly ('story' with
accent..) was verry (accent) slow.
అక్కడికి దూరంగా
ఒక చిన్న పల్లెటూరు.
పల్లెకు వెళ్ళాలంటే,
దారి ఎద్దుల బండిలో. బస్ స్టాఫ్ కి ఇరవై అయిదు మైళ్ళ దూరం ప్రయాణం. ఆ పల్లెలో వారి
తాత గారైన కృష్ణమూర్తి పంతులు గారి ఇంటికి బయల్దేరుతున్నాడు మోహన్, దాదాపు పది
సంవత్సరాల తరువాత స్వదేశానికి తిరిగి
వచ్చాక, యన్ఆర్ఐ కోటాలో మెడిసిన్లో చేరాడు బుంటి. అమ్మ-నాన్న
పెట్టిన పేరు రామ్ మోహన్ అయినా, ఇంట్లో
చిన్నప్పటినుండీ, అమ్మకి మాత్రం ప్రేమతో
పిలుచుకునే బుంటి (అదేదో హిందీ సినిమాలో తన అభిమాన హీరో చిన్నప్పటి పేరట, అందుకని) అనే పేరే స్థిరపడింది. తాతగారి, నాయనమ్మల ఎటువంటి
అపోహలు లేని ప్రేమ, వెళ్ళినప్పుడల్లా వాళ్ళ పాలేరు కూతురు కాత్యాయనితో ఆటలు, చెరువులో ఈతలు, కాలవ వెంట చెట్ట పట్టి నడుస్తూ
చెట్ల నుండి పండి రాలి పడిన నేరేడు పళ్ళు ఎరుకుని కాలవ నీళ్ళలో కడుక్కుని తినేయటం, తాటి ముంజెలు, సమయం ఇట్టే గడిచి పోయేది వాడికి.
‘కోటలోని చినవాడా, తోటకు వచ్చావా, వేటకు వచ్చావా, జింక పిల్ల కోసమో, ఇంకా దేనికోసమో, జింక కన్నులున్న చిన్న దాని కోసమో..”
అంటూ పాడుతూ ఆట పట్టించి దొరకకుండా పారిపోయేది. హాస్టల్ కి వెళ్ళిన తరవాత మళ్ళీ చదువులలో పడిపోవటం. ఇవన్నీ ఒక
ఎత్తైతే, కాత్యాయనితో స్నేహం ఒక ఎత్తు. కళ గల ముఖం, స్వచ్చమైన నవ్వు, పొడుగాటి జుట్టు
దువ్వుకునేటప్పుడు అద్దంలో తనని చూసి చిలిపిగా నవ్వే కళ్ళు,
తనని చూసినప్ప్డుడు ఆ కళ్ళలో మెరుపు, కలుపుగోలుతనం బాగా
ఆకర్షించేది. అందుకని ఇక్కడే ఉంటే భారతీయత, తెలుగుతనం నేర్చుకుంటానని, ఆ వంకతో పట్టుబట్టి హాస్టల్లో చేరాడు. డిగ్రీ
పూర్తయ్యాక తాతగారి దగ్గరే ప్రాక్టీస్ కూడా చేయాలని వాడి ఆలోచన.
తాత గారిని
అప్పుడప్పుడు కలిసి సెలవులు గడిపి వెనక్కి వెళ్లిపోవటం తరచూ జరిగే కార్యక్రమమే. కానీ, ఇన్నాళ్ళూ పరీక్షలవ్వటం వలన, హాస్టల్ నుండి కదలటానికి కూడా తీరుబడి కాలేదు, రావటానికి కుదరలేదు. ఆ ఉదయం ఆదివారం, మర్నాడు,
ఆ మర్నాడు సెలవులు కావడంతో, ఆలస్యంగా నిద్ర లేచినప్పటికీ, పనులన్నీ చకచకా చేసుకుని
మధ్యాహ్నం దొరికే చిరునిద్రను త్యాగం చేసి, ఆరు గంటల బస్సు ప్రయాణం తదనంతరం రెండు గంటల ఎద్దుల బండి ప్రయాణం చేసి ఎట్టకేలకు,
మోహన్ సాయంకాలం ఏడు గంటలకి తాత గారి ఇల్లు చేరుకున్నాడు.
పంతులు గారు
ఇంటికి ఎదురుగా ఉన్న వేప చెట్టు క్రింద నులక మంచం పై కూర్చొని చుట్ట కాలుస్తున్నారు,
చుట్టూ మరో నలుగురు ఊరి పెద్దలు మాట్లాడుకుంటూ కాలక్షేపము చేస్తూ ఉన్నారు.
మనవణ్ణి అల్లంత దూరం
నుండి చూస్తూనే, "ఎవరూ?" అని కళ్ళజోడు సవరించుకుంటూ,
నెమ్మదిగా చేతి కర్ర సాయంతో లేచి పలకరించారు కృష్ణమూర్తి పంతులుగారు. “ఒరే ఒరే ఒరే! నువ్వేనారా! ఎన్నాళ్ళకెన్నాళ్ళకు!” అని మనవణ్ణి గట్టిగా హత్తుకున్నారు.
‘తాతయ్యా ఆగండి
ఊపిరందట్లేదు’ అని నెమ్మదిగా
విడిపించుకుని, కాళ్ళకు దండం పెట్టాడు మోహన్. ఫరవాలేదు, మన
పద్ధతులు మరచి పోలేదు అనుకుని, ఇక వెళ్ళొస్తామని బయలుదేరారు గ్రామ పెద్దలు.
పదరా, ఇంట్లో
అత్తయ్యా వాళ్ళున్నారు, అని ఇంట్లోకి తీసుకెడుతూ, "ఏవోయ్, ఎవరొచ్చారో చూసావా" అంటూ బామ్మని కేకేసాడు.
‘ఆ ఆ వచ్చె వచ్చే’ అంటూ లోపలనుండి చేతులు తుడుచుకుంటూ, బామ్మగారు వచ్చారు.
'కళ్ళు
ఆలిచిప్పలంత వేసుకుని చూస్తావా, మనవడి తో ఏమైనా
పలకరించేదుందా' అంటున్న తాత
గారికి చిరునవ్వే జవాబుగా ఇస్తూ, ‘ఒరే, ఎప్పుడొచ్చావురా, రా పెరట్లో కాళ్ళు కడుక్కురా’ అని లోపలకు దారి చూపించింది.
మోహన్ చాలా
ఆనందంగా, ‘బామ్మా, ఎలా ఉన్నావు’ అంటూ దగ్గరగా
వచ్చి అక్కున చేరాడు.
‘బానే ఉన్నానురా’ అని, ‘కబుర్లకేం కానీ, లోపలకి పదండి ఏవేళప్పుడు తిన్నాడో ఏమొ’ అని భోజనాలగది వైపు దారి తీసింది.
బాసిం పట్టు
వేసుక్కూచుని, ఔపోశన ఇచ్చి
భోజనానికి ఉపక్రమిస్తూ అడిగారు తాత గారు, "ఆ చెప్పరా, ఏమిటి విశేషాలు" అని, తెల్లని అన్నం చిన్ని మెతుకులు ముందుగా
నొట్లోవేసుకుంటూ. తాతగారి
పలకరింపులో చిలిపితనం గమనించక పోలేదు.
"ఏముంది తాతయ్యా,
ఇప్పటి వరకు సెమెస్టర్
పరీక్షలు అయిపోయాయి, రెండు రోజులు
సెలవ రావడంతో మిమ్మల్ని చూడాలనిపించి ఇలా వచ్చాను అన్నాడు.
'ఔనవును, తెలిసింది, ఆలస్యంగా అయినా సీట్ దొరికిన వెంటనే వెళ్ళి
జాయిన్ అయ్యావని రాసాడు మీ నాన్న.' ‘నువ్వేందుకొచ్చావో నాకు తెలుసు లేవొయ్’
అన్నట్లుగా నవ్వుతూ అన్నారు తాతగారు.
బామ్మ గారు వడ్డన
చేస్తూ, 'మీ అమ్మ వాళ్ళతో
ఈ మధ్యన మాట్లాడావురా, ఎలా ఉన్నారు?'
అంటూనే 'ఇంకొంచెం వేసుకోరా, ఈ రొజు అరటి దూట కూర, నీకు ఇష్టం కూడాను’ అంటూ మరో గరిటెడు
వడ్డించింది.
"బాబొయ్, బామ్మా చాలు చాలు’ అంటున్నా కొసరి కొసరి మాగాయ
పెరుగు వడ్డించింది ఆవిడ.
’ఒరేయ్ మోహనూ,
ఇదుగో కందిపచ్చడి వేసుకో
పెరుగులో”, బాగుంటుంది అని
వాళ్ళ పెద్దత్త మరి కాస్త వడ్డించింది.
హాస్టల్ నిద్రా,
మెస్సు భొజనానికి అలవాటైన
మోహన్కి కొంచెం భుక్తాయాసం వచ్చినట్లు గానే ఉంది. అలసి పోయి మడత మంచం మీద
వసారాలోనే హాయిగా నిద్ర పట్టేసింది.
మర్నాడు ఉదయమే
లేచి తాతయ్య తో బాటు పొలానికి వెళ్ళి, అక్కడ నీళ్ళు పెడుతున్న పాలేరులు వాళ్ళతో
మాట్లాడి, చెరువులో ఈత
కొట్టి బయల్దేరారు, దారిలో పాలేరు వాళ్ళ అమ్మాయి ఇచ్చిన వేరుసెనక్కాయలు నముల్తూ.
కాత్యాయని
అప్పటికి పద్దెనిదేళ్ళు ఉంటుందేమో, మరింత అందంగా
కనబడింది తన కళ్ళకి. పక్క ఊళ్ళో కాలేజీలో చదువుతోంది. తండ్రికి సహాయం చేయాలని, అప్పుడప్పుడు ఆమె కూడా సెలవులకి వస్తూంటుంది.
చదువుకునే వేళకు వెళ్ళిపోతుంది. ఆమె కూడా మర్నాడు డీలక్స్ బస్సులో వెళ్ళిపోతుంది.
పది నిమిషాలు
కూడా ఊరుకోకుండా ఒకటే గలగలా మాట్లాడుతు౦టే, అవాక్కయి అలాగే చూస్తూ ఉండిపోయాడు.
చిన్నప్పుడు కూడా ఇంతే. తనని ఒక్క మాట మాట్లాడనీయదు. పైగా ఏయ్ మొద్దబ్బాయ్ అంటూ
మళ్ళీ ఆట పట్టిస్తుంది. ఈ మధ్యనే వయసుతో వచ్చిన మార్పులువలన కావచ్చు, వెనకటి
అంత దూకుడు లేదు, కొంచెం పెద్దమనిషి తరహాతో ప్రవర్తిస్తున్నా, చిన్న నాటి స్నేహితుడిని చూసే నాటికి ఆపుకోలేక,
చొరవ చూపించ లేక ఇబ్బంది పడుతున్నట్లుంది.
వారినే
గమనిస్తున్న తాతయ్య గారి మదిలో జ్ఞాపకాల వరవడి...
**** *** ****
శ్రీధర్ ఎం డి
చేసిన వెంటనే, ఫెలోషిప్ కి
బయల్దేరాడు. పది రోజుల ముందుగానే ప్రసూన అని వాళ్ళ కొలీగ్ తో రిజిష్టర్ మేరేజీ
చేసుకున్నాడు. మామగారు ఎన్ ఆర్ ఐ కావడంతో, పెళ్ళవగానే ఇద్దరూ బయల్దేరారు, సీమ చదువులకు.
వాడు పెళ్ళి చేసుకోవడం పెద్ద చదువులకు వెళ్ళడం ఇష్టమే అయినా, ఎలా మాట కూడా చెప్పకుండా పెళ్ళిచేసుకున్నారు
కదా, అందరూ ఉన్నప్పటికీ
అనిపించింది.
'ఏం చేయగలం నాన్నా,
ఆగష్టు లోనే ఫెలోషిప్
ఆరంభం కానుంది, ఇద్దరికీ
పెళ్ళయింది అని చూపించాలి వీసా కు వెంటనే, అప్ప్లై చేసాక పదహేను రోజులదాకా రాదు కదా, అందుకే వెంటనే చేసుకోవాల్సి వచ్చింది నాన్నా'
అని కొడుకు
అంటుంటే మనసులో బాధ ఉన్నా నవ్వుతూనే ఆశీర్వదించారు. అయినా, వాడు అలా చేసినందుకు, ఇంట్లోని శుభ
కార్యం చూడలేకపోయామే అని మనసులో ఎప్పుడో కలుక్కు మంటుంది.
ఆ తరవాత అన్నీ
ముగించుకుని కొన్నాళ్ళ పాటు వెనక్కొచ్చారు. పిల్లాడి ఎనిమిదో సంవత్సరం దాకా ఉండి
మళ్ళీ వెనక్కెళ్ళారు, వాళ్ళ నాన్న
గారికి సహాయం గా ఉండాలని, వాళ్ళ ప్రయివేటు
ఆసుపత్రిలో వీళ్ళ సహాయం కావాలి అన్నారు. అయితే మనవడు మాత్రం రక్త సంబంధం ఏమో, తాతగారితో బాగా చేరిక అయిపోయింది. వాడు
ఎప్పుడు తాత వాళ్ళ దగ్గర మనం ఎందుకు ఉండటంలేదు అని అల్లరి చేసేవాడు చిన్నప్పుడు. ఆ
పట్టుదలతోనే ఇన్నాళ్ళ తరవాత మనవడు మళ్ళీ ఎన్ ఆర్ ఐ కాలేజీలో సీట్ తెచ్చుకుని వచ్చాసాడు
చదువుల వంకతో.
*** *** ***
‘చూడండి తాతయ్యా, ఎలా మాట్లాడూతోందో, కాత్యా..' అంటూన్న మనవడి మాటలకు, ఊహల్లోంచి బయటపడ్డారు పంతులు గారు.
ఏమిటన్నట్లు
ప్రశ్నార్థకంగా చూస్తున్న తాత గారికి కంప్లేను చేస్తున్న మనవడు, ’చూడండి తాతయ్యా నేను ఈ ఊళ్ళో ఉండలేనుట, ఇక ఇక్కడ
ప్రాక్టీసు ఎలా చేస్తావు అంటోంది కాత్యాయని, ఎందుకు చెయ్యలేను తాతయ్యా, నాకూ తెలుగు బాగానే వచ్చు కదా?’ అనగానే గట్టిగా నవ్వేశారు తాత గారు.
అప్పటిదాకా
గంభీరంగా ఉన్న వాతావరణము, మరి మబ్బులో లేక చల్లటి పైరు గాలికో గాని చల్లబడూతుంది.
అప్పుడే తలలాడిస్తున్న ఎర్ర గన్నేరు పూలను చూస్తూ, "మరి ఇంకనేం ఛాలెంజ్ తీసుకోవోయ్, ధైర్యం ఉంటే!' అనేసి నవ్వారు, తాతయ్యగారు.
అక్కడ గడిపిన
రెండు రోజుల్లో, పొలానికి వెళ్లి రావడం, పాలేరులతో మాట్లాడటం, చెరువులో ఈత కొట్టి
రావడం, వీటితో అసలు సమయమే తెలియ లేదు. అన్నింటికన్నా కాత్యాయని తో స్నేహం మలయ
మారుతం లా ఉంది! మోహన్ మనసులో ఏవో మధురోహలతో గుండె లోతులలో నల్లని వరవడో మరేదో
మాటలకందని భావన, ఐఫొన్ లో నుండి 'మబ్బులు మబ్బులు
మబ్బులొచ్చినై' అని పాట వస్తూ ఉంది!
ఇహ బామ్మ గారి ఆనందాన్ని
అంచనా వేయద్దు! ఆమె ఆదరణ వంటలు
అడగనే వద్దు. 'ఏవోయ్, అస్థమాన్లూ నడుం పట్టేసిందీ
ఈరోజు కాదు, రేపూ అని అనే దానివి ఇవ్వాళ్ళేంటోయ్, చకచక గరిట
తిప్పేస్తున్నవే? అన్నా, విసుక్కోకుండా, నవ్వుతూనే ఉంది, 'ఇన్నాళ్ళకైనా తిరుగుతున్నాను కదా, నాకు పిల్లలను చూస్తే ప్రాణం. అది వాళ్ళే ఇస్తారని తెలుసు కదా' అంటూ, అత్యంత శీతలమైన చిరునవ్వులతో, తమలపాకు చిలకలు అందిస్తుంది..
………..
ఇంతలో ఎప్పుడు వచ్చిందో ఏమో నా వెనక చేరి కంప్యూటర్లో నేను రాస్తున్న కధ చూసి,
“అబ్భ కాస్త ప్రూఫ్ చేసి పెట్టండి ఈ కధ అని ఇస్తే, టీ
చేసుకొచ్చేలోపల మీ చిన్నప్పటి కబుర్లు అన్నీ నా కధల్లో పెట్టేస్తే ఎలా అంటూ
విసుక్కుంది మా ఆవిడ. ఇది మన కధే కాదుటోయ్, బొమ్మ నీదే కాస్త
రంగులు అద్దాను అంతే” అంటూ ఇంతకీ టీ పకోడీలు ఏవి అంటూ చుట్టూ చూశాను.
